ایمپلنت دندان چند مرحله دارد. این مطلب درباره آشنایی با نحوه ایمپلنت است که توسط متخصص ایمپلنت انجام می شود.
برای کاشت ایمپلنت باید جراحی انجام شود. به همین علت در اولین مرحله از مراحل ایمپلنت دندان برای جلوگیری از درد از بی حسی موضعی (و گاهی بیهوشی عمومی) استفاده می شود.
ابتدا دندانپزشک ناحیه کاشت ایمپلنت را بررسی می کند. برای این کار ابتدا با استفاده از اسکالپل، برشی در بافت لثه ایجاد می شود تا دو زبانه بافتی (فلپ) حاصل شود. سپس با استفاده از ابزار دستی (الواتور) هر دو زبانه بافتی بالا کشیده می شود تا استخوان زیر آن مشخص شده و در معرض دید قرار بگیرد (مانند بالا زدن کاپوت ماشین). در حالت ایده آل، راس این بخش از فک باید نسبتا مسطح و هموار باشد. در صورتی که دندانپزشک وضعیت متفاوتی در فک ببیند، با استفاده از دریل دندانپزشکی استخوان را تغییر شکل داده و آن را به حالت مطلوب در می آورد.
توجه داشته باشید در مواردی که هیچ شکی در مورد آماده بودن بافت لثه و استخوان ناحیه کاشت ایمپلنت و همچنین تردیدی در مناسب بودن این ناحیه برای کاشت ایمپلنت وجود نداشته باشد، ممکن است نیازی به این شیوه ارزیابی فک وجود نداشته باشد و به جای بالا زدن زبانه بافتی فقط از برش دایره ای کوچکی استفاده شود که تنها اندکی از قطر ایمپلنت مورد نظر بیشتر است. پس از آن، دریل و کاشت ایمپلنت از طریق این منفذ ایجاد شده، انجام می شود. مزیت این کار این است که جراحت جراحی کاهش می یابد.
سپس دندانپزشک با استفاده از مجموعه ای از مته ها که اندازه شان به ترتیب افزایش می یابد، سوراخی در استخوان فک ایجاد می کند. ابتدا دندانپزشک از مته گرد بسیار کوچک استفاده میکند تا سوراخ باریکی ایجاد شود. این سوراخ در بیرونی ترین لایه سخت استخوان نفوذ میکند و بعدا به تدریج مته های بلندتر استفاده میشوند که به داخل استخوان فرو میروند.
سوراخ اولی که با دریل ایجاد میشود، سوراخ پایلوت نام دارد که در آن از مته با قطر کم و کوتاه استفاده میشود تا سوراخ ایجاد شده به عنوان راهنما و نشان برای سوراخ کاریهای بعدی استفاده شود.
همین که بخش اولیه سوراخ پایلوت ایجاد شد، دندانپزشک یک پین همراستا در سوراخ قرار میدهد تا بتواند جهت و راستای سوراخ را مجدد بررسی کند. در صورتی که راستای آن از موقعیت هدف دور شده باشد مثلا بیش از حد به یک سمت کج شده باشد، چون سوراخ عمیق و پهن نبوده میتوان موقعیت آن را اصلاح کرد.
پس از تنظیمات مورد نیاز سوراخ پایلوت اولیه ، دریل کاری از سر گرفته میشود. این بار سوراخ پایلوت توسط دریل عمیق میشود تا به اندازه طول کامل ایمپلنت برسد. سپس ابزارهای اندازه دیگری در سوراخ قرار میگیرند تا عمق آن دقیقا اندازه گیری شود.
نکته بسیار مهم در این مرحله این است که در حین فرایند سوراخ کردن استخوان با دریل دندانپزشکی نباید استخوان بیش از حد گرم شود. ایجاد حرارت زیاد در استخوان باعث مرگ سلولهای استخوانی شده و در نتیجه مانع از یکپارچگی استخوان (جوش خوردن ایمپلنت به فک) میشود.
برای جلوگیری از این مشکل دندانپزشک باید از تیز بودن مته دریل و عدم استفاده از سرعت خیلی بالا یا وارد آوردن فشار زیاد اطمینان حاصل کند. در حین سوراخ کردن فک دائما محل کاشت ایمپلنت با آب یا محلول آب نمک خنک میشود.
دوباره پین داخل سوراخ قرار میگیرد تا مناسب بودن موقعیت و راستای آن تایید شود. همچنین مدرج بودن پین به دندانپزشک امکان میدهد عمق سوراخ را نیز دقیقا مشخص کند تا مطمئن شود به اندازه طول ایمپلنت است.
در برخی موارد موقعیت ایمپلنت ممکن است نزدیک به ساختارهای مهمی مانند عصبها، رگهای خونی یا ریشه دندانهای مجاور باشد. در این حالت دندانپزشک با عکس پرتوی ایکس در هنگامی که پین در داخل سوراخ ایمپلنت قرار دارد، وضعیت ایمپلنت نسبت به ساختارهای حساس را ارزیابی میکند.
دندانپزشک با چند مته که هر یک قطر بیشتری از مته پیشین دارند، قطر سوراخ را به اندازه ایمپلنت بزرگ میکند.
طول و قطر ایمپلنت بر اساس شرایط استخوان موجود در ناحیه کاشت، انتخاب میشود. به طور کلی ایمپلنت بزرگتر (در صورت امکان) بهتر است. علت این است که هر چه قطر و طول آن بزرگتر باشد، نیرویی که اعمال میشود بهتر به استخوان پیرامون توزیع میشود.
هنگامی که قطر سوراخ نیز با اندازه ایمپلنت متناسب شد، یک پین در سوراخ قرار میگیرد تا عمق و راستای آن را مجددا بررسی کند.
در این مرحله دندانپزشک با استفاده از قلاویز (ابزارهایی که رزوه در داخل سوراخ ایجاد میکنند) دنده هایی در استخوان ایجاد میکند که با رزوه های پیچ ایمپلنت مطابقت دارد. اکنون سوراخ آماده جایگذاری ایمپلنت است.
برخی از انواع ایمپلنتها نیازی به قلاویز کردن سوراخ ندارند و خودشان هنگام جایگذاری در سوراخ، آن را شیار میدهند که به آنها ایمپلنت خود قلاویز (self-tapping) گفته میشود. در این موارد نیازی به انجام این مرحله به صورت جداگانه نیست.
در این مرحله دندانپزشک پس از دنده دار کردن سوراخ ایمپلنت را در سوراخی ایجاد شده در فک قرار می دهد. این کار ممکن است به یکی از دو حالت زیر انجام شود:
الف- کلاهک ایمپلنت: در این مرحله دندانپزشک یک کلاهک به نام هیلینگ کپ را در بخش بیرون زده ایمپلنت پیچ میکند تا راه نفوذی از دهان به زیر لثه و داخل ایمپلنت وجود نداشته باشد و ایمپلنت از محیط دهان کاملا ایزوله شود.
ب- بخیه: سپس دو زبانه لثه برش خورده و شکل دهی میشوند تا با موقعیت جدید خود سازگار شوند و کاملا دور هیلینگ کپ ایمپلنت را بگیرند. تعدادی بخیه در این بخش از لثه زده میشود تا آنها را سر جای خود نگه دارد.
پ- التیام لثه: معمولا حدود هفت تا ده روز طول میکشد تا لثه جوش بخورد و بخیه کشیده شود. در این زمان لثه کاملا جوش خورده است. معمولا ایمپلنت سه تا شش ماه طول میکشد تا فرایند یکپارچگی استخوان را پشت سر بگذارد. با این حال این زمان بسته به هر فرد متفاوت است.
در مورد مدت زمان ایمپلنت دندان باید گفت که پس از سه تا شش ماه که ایمپلنت به استخوان جوش خورد، مرحله نهایی که سوار کردن ترمیم بر روی ایمپلنت (روکش، بریج یا دندان مصنوعی) است انجام میشود. در برخی موارد می توان در همان روز جراحی کاشت ایمپلنت، ترمیم را روی ایمپلنت نصب کرد (ایمپلنت فوری).
گاهی نیز میتوان در مدت فرایند یکپارچگی استخوان موقتا روکش دندان بر روی ایمپلنت قرار داد تا زیبایی لبخند حفظ شود. تنها در صورتی میتوان این کار را انجام داد که ایمپلنت از ثبات اولیه خوبی برخوردار باشد. ترمیم موقتی باید به صورتی طراحی شود که بخش کمی از نیروی شدید فک که در اثر جویدن وارد میشود را به ایمپلنت وارد کند، چرا که هنوز ایمپلنت به استخوان جوش نخورده است و در این مرحله هرگز نباید هیچ حرکتی در ایمپلنت اتفاق بیفتد.
پس از یکپارچگی استخوان ایمپلنت آماده دریافت ترمیم است. ممکن است ترمیم روکش دندان، بریج و یا دندان مصنوعی باشد. در این مرحله هیلینگ کپ که روی ایمپلنت پیچ شده بود، برداشته میشود و جای خود را به اباتمنت میدهد که واسط بین ایمپلنت و پروتز مصنوعی روی آن است.
