دیوید اتنبرو، استرالیا را قاره ای می خواند که از زمان دایناسورها خاطره دارد. خاطره ای در قالب بازمانده آنها، کاسواری ها. حداقل چیزی که از دیدن این بخش از مستند می فهمیم این است که قاره استرالیا جنگل و صحرا، مناطق استوایی و کویری و در عین حال برفی را با هم دارد. کانگوروها را در برف هم می بینید که البته زندگی سختی دارند. می فهمید که دینگوها از اعقاب گرگهایی هستند که انسانها با خود به استرالیا آوردند. دیگر هیچ حیوانی از استرالیا نمی رود و نمی آید مگر آن که پرنده باشد. می فهمید که از 60 هزار سال پیش انسان در آن منطقه از کره زمین وجود داشته و بر صخره ها نقاشی حیوانات را کشیده است. حیواناتی را می بینید که آب را مثل کاغذ از پاهایشان می کشند، حیواناتی دیگر که شکمشان را خیس می کنند و بعد از مکیدن شکمشان، آب بدنشان را تامین می کنند، کوسه هایی که هر ده سال یک بار به شکاری بزرگ در صخره ها می پردازند و چند حیوان زیبای دیگر.
برای چهارمین بار به تعادل طبیعی برمیخوریم و متوجه جانوری به اسم انسان می شویم که با یک جهش مغزی، از دویست سال پیش به برهم زدن تعادل حیوانات و گیاهان پرداخته است. باز هم میبینیم که حیوانات دشمن هم نیستند حتی اگر طعمه هم باشند. دینگوها شکار خود را برمیدارند و می روند و جهت تفریح شکار نمی کنند. جامعه طبیعی با خود در تعادل است، اگر تعداد زیادی از ماهی در یک جا تکثیر شوند شکارچی طبیعی آنها هم برای خوردن دسته بزرگی از آنها وجود دارد. هر چیزی در یک زنجیره به بعدی خود وابسته است و همه در شعوری یکسان حرکت می کنند. تکثیر و تولید مثل قانون جالبی دارد، ژن برتر است که اجازه آن را دارد که به تکثیر نسل بپردازد. بخشی از این ژن برتر در کنار زدن رقبا دیده می شود و احتمالاً هم بخشی اپی ژنتیک است، یعنی پس از پیروزی چیزی به دست می آید که در قالب ژن به نسل بعد منتقل می شود.
مستند به چگونگی بلایی که انسان بر سر این طبیعت آورده نمی پردازد و تنها بعد از آن که شیطان تاسمانی را معرفی می کند (نامی بسیار بی مسما، حیوانی که اصلا زشت نیست و بسیار هم برای طبیعت لازم است چرا که می تواند حیوانات مرده را حتی با استخوانهایشان بخورد) تذکر می دهد که شیطان تاسمانی در حال انقراض است همانگونه که ببر تاسمانی منقرض شد.
پایان بخش چهارم
بخش پنجم: هفت جهان، یک سیاره، اروپا
بخش سوم: هفت جهان، یک سیاره، آمریکای جنوبی
