زبان غول کنکور+فایل صوتی⭕⭕⭕

سلام بر شما خواننده عزیز،محترم و دوست داشتنی

میرکمالی هستم،علی میرکمالی

سال آخر دبیرستان بودم که مادرم خیلی اتفاقی معلم کلاس اول دبستان من،خانم "بهمنی" را توی میوه فروشی دیدند.من دانش آموز خیلی خوبی برای خانم بهمنی بودم؛حتی یادم هست که من را مبصر کلاس خودشان هم کرده بودند.ایشان سراغ وضعیت درسی من را گرفته بودند و هنگامی که متوجه شده بودند که من سال آخر هستم،به مادرم پیشنهاد کرده بودند که من را برای آزمون هوش و استعدادیابی پیش دامادشان آقای دکتر"عبدالخالق عزیزپور"،ببرند.

آقای عزیزپور پزشکی عمومی خوانده بودند ولی آن زمان موسسه فرهنگی،آموزشی،کنکوری! به نام "کانون علمی تجریش" زده بودند که البته در خیابان آپادانا تهران دفتر داشتند.لغت تجریش سرکلمه این عبارت بود:

تواناترین

جامعترین

راهگشاترین

یاور

شما

خلاصه آنجا،چند ساعت از من تست هوش گرفتند و درنهایت اعلام کردند که ضریب هوشی من 131 است.راست و دروغش گردن راوی!

بعد از آن آقای عزیزپور با من،حضوری مصاحبه کردند و گفتند که تو می توانی در آینده فرد موفقی بشوی ولی فعلا باید از سد کنکور با موفقیت عبور کنی و برای همین هم بهتر است روی تقویت درس هایی که ضعیف هستی،بیشتر وقت و انرژی بگذاری.من آن زمان در دبیرستان خواجه نصیر رشته ام ریاضی بود ولی به اصرار خواهر و برادرهایم قرار بود برای دکتر شدن در کنکور تجربی شرکت کنم.برای همین از زیست شناسی اصلا هیچی نمی دانستم.دست بر قضا آقای عزیزپور خودشان استاد تدریس زیست شناسی کنکور بودند.برای همین قرار شدکه به صورت خصوصی به من درس بدهند.من مشکلم را با ایشان مطرح کردم که در درس زبان هم ضعیف هستم و به پیشنهاد ایشان قرار شد که در کلاس نیمه خصوصی موسسه ایشان درس زبان را هم بگذرانم.

معلم کلاس درس انگلیسی برای کنکور در موسسه آقایی بودند به نام "استاد کیوان"،حالا نمی دانم که اسم ایشان کیوان بود یا فامیلشان؛اما ظاهرا استاد کیوان یکی از معروفترین معلم زبانهای کنکور در آن زمان بودند و آنقدر سرشان شلوغ بود که در هر موسسه ای تدریس نمی کردند و از افتخارات موسسه تجریش این بود که با آقای کیوان کار می کنند!

آقای کیوان آنقدر سرش شلوغ بود که بیشتر وقت ها دیر به سر کلاس ما می آمد.البته عذرخواهی می کرد و می گفت در مسیر آمدن از موسسه دیگری پیش ما در ترافیک گیر کرده است و به جایش از آن طرف بیشتر می ماند و درس می داد.حتی گاهی وقت ها دقیقه نود،کلاس ما را به دلیل مشغله فراوان کنسل می کرد و البته به جایش آخر هفته کلاس جبرانی برگزار می کرد.

جبرانی؟! آیا واقعا وقت ما که از بین می رفت و هدر می رفت،جبران می شد؟آیا آن روزی که ما معطل آموزش ایشان می شدیم و از وقت و عمر و زندگیمان می رفت،با تدریس در یک روز دیگر و اشغال یک روز دیگر برای تدریس مطالب جا مانده،جبران می شد؟ آن هم در سن و سالی که برای آمادگی مبارزه با غول کنکور،هر یک ساعت وقت هر دانش آموز بسیار مهم و تعیین کننده بود.اما متاسفانه این قبیل اتفاقات در کلاس های کنکور آن زمان امری رایج و پذیرفته شده بود.

البته روش تدریس آقای کیوان،خیلی خاص و منحصر به فرد بود و اگر به کلاس می آمد تمام سعی و کوشش خود را می کرد تا با شعر و آهنگ و ترانه و هر ترفندی که شده مطالب را توی ذهن ما،جای بدهد.اما متاسفانه هیچکدام از آنها حداقل روی من که اثری نداشت.

اما یک بار که ایشان خیلی دیر سر کلاس آمدند و خیلی هم حالشان بد و عصبانی بودند؛حرفی زدند که زندگی من را تحت تاثیر قرار داد.ایشان گفتند:«ببینید بچه ها،این درس تمام می شود،شما کنکورتان را می دهید و بالاخره هم به دانشگاه می روید.حالا امسال نشد،سال دیگر!اما این ها اصلا مهم نیست،این مهمه که شما به فکر زندگی فرداتون باشید،برای زندگی فردا آماده باشد.برای موفقیت در زندگی فردا،شما باید "بیزینس من" باشید. این هست که به دردتون می خوره نه این درسی که می خونید!"

فکر کردن روی حرف آقای کیوان باعث شد که من در کنار درس خواندن برای کنکور به خواندن کتابهایی چون "سنگفرش هر خیابان از طلاست" نوشته مدیر و موسس دوو،یا کتاب "هوندا" که روایت موفقیت شرکت هوندا در آمریکا بود،روی بیاورم.

خاطرم هست آن زمان برادرم حمید،به کلاسهای «پرورش نیروی انسانی» یا همان "پنا" می رفت.آقای محمود معظمی هم که خودشان عضو پنا بودند،در آنجا دوره ای به نام "فروش" برگزار کردند و برادرم صدای آن کلاس را روی نوار کاست ضبط کرده بود؛یکی از تفریحات من بین درس خواندن کنکور،گوش کردن به این نوارها برای یاد گرفتن فروشندگی و فروش بود.بعدها در دوران دانشجویی که به ویزیتوری محصولات مختلف می پرداختم،کارت ویزیتی چاپ کردم که روی آن نوشته بود:

Ali Mirkamali

Businessman

نکته اینجاست که آن ایده ای که قریب سی سال پیش آقای کیوان مطرح می کرد و براستی مناسب شرایط امروز بود،یا درسی که آقای معظمی از فروشندگی می داد که باز هم ابزاری برای زندگی امروز بود؛آن زمان تحت تاثیر داشتن دانش زبان انگلیسی ایشان بوده است.آنها زبانشان خوب بوده است که می توانستند از مقالات و مجلات و کتابهایی که آن زمان به دستشان می رسیده است،مطلبی نو و حرف هایی تازه برای تاثیر گذاری مثبت بر روی فرزندان این سرزمین بازگو کنند.این قدرت داشتن مهارت زبان بوده است که منتج به داشتن مهارت زندگی در شاگردانشان شده است.

مخاطب عزیز،هنوز هم در بر همان پاشنه می چرخد؛چه خوشمان بیاید چه خوشمان نیاید،فعلا زبان علمی دنیا انگلیسی است؛کما اینکه سالهای بسیار قبل عربی بوده است و اگر کسی به دنبال علم و دانش بوده است،حتی دانشمندان بنام ایرانی،می بایست این زبان را می دانستند و می فهمیدند و به این زبان هم تالیف می کردند؛شاید روگاری دیگر زبان چینی این جایگاه را بیابد،اما فعلا در زمان ما،اگر خواهان در جریان قرار گرفتن علم و دانش به روز دنیا هستیم،ابزار آن یادگیری زبان است،حواسمان باشد از یادگیری آن غافل نشویم.

از شما مخاطب گرامی دعوت می کنم که مطلب خاص و متفاوتی که دیروز من در زبانشناس در ارتباط با تقویت روحیه در یادگیری زبان با عنوان «سوخت گیری در جاده زبان» منتشر کردم را مطالعه بفرمایید.

اگر مایل به دیدن مطالب کاملتر و ویدئو های بیشتر در زمینه یادگیری مهارت هستید به شما پیشنهاد می کنم که به کانال تلگرام من به آدرس زیر بپیوندید:

(لینک آبی در بایو نیز در دسترس است) https//t.me/alimirkamalicoach

صمیمانه از شما سپاسگزارم که این متن را مطالعه کردید و مشتاقانه منتظر خواندن نظرات شما عزیزان هستم.

دوستدار شما

علی میرکمالی

دوشنبه

هشتم خردادماه یکهزار و چهارصد و دو

1402/3/8